سلام

می خواستم تو این پست یک کمی از مشکلات کیارش بگم و از نظرات دیگران کمک بگیرم که تو وبلاگ یک مامان عزیز دیگه ( مامان ایلیا ) مطلبی خوندم که خوب دقیقاً مشکل من و حس من بود!

یادمه ترم اول وقتی باردار بودم یکی از همکلاسی هام که مادر 1 دختر و پسر گل بود بهم گفت از بچه داری لذت ببر. گفت من بچه اولم نفهمیدم چه طوری بزرگ شد چون خیلی سخت گیری کردم و خواستم همه چیز روی قانون و برنامه باشه، بعد یک روزی وقتی دخترم 5 ساله شد نشستم آلبومشو ورق زدم دیدم اِی وای بچه ام بزرگ شد و من نفهمیدم چه طور گذشت و هیچ لذتی نبردم برای همین پسرم را باردار شدم و از تمام سختی ها هم لذت بردم!

کیارش تا 3 ماهگی خیلی زود می خوابید 3 نیمه شب بود ولی خوب یک جوری جبران می شد! گرچه طول روز کسل بودیم. الان هم که میرم دانشگاه خیلی زود بخوابه ساعت 12 شبه و تا صبح حداقل 3 بار بیدار میشه و گاهی وقتی شیر خورد خوابش نمی بره و تا 1 ساعت بیداره و شیطونی می کنه ( 2 شب پیش نیمه شب رفته بود سراغ دستمال کاغذی ها و همه را ریخته بود وسط اتاق، من هم خواب وبیدار همه را جمع کردم و به زور کردم تو قوطیش! ) جالب اینجاست که دقیقاً می دونه من چه روزهایی میرم دانشگاه و چه روزهایی نمیرم! روزهایی که نمیرم قشنگ تا ساعت 8- 5/8 می خوابه ولی امان از روزهایی که باید ساعت 6 بیدار شم و 6:50 از خونه برم تا به سرویس برسم! قبل ساعت منو بیدار می کنه و تا 6:45 نمی خوابه یا آروم نمیشه، هر چی زمان می گذره من عصبی تر میشم و صبرم هم کمتر! نگران این که سرویس بره و من مجبور شم 1 ساعت راه را کلی تاکسی و اتوبوس سوار شم و ساعت اول را از دست بدهم! ( کسانی که اصفهانی هستند یا دانشگاه صنعتی اصفهان درس خواندند عمق فاجعه را می دونند! ) دیگه ماشینم اجازه نداریم ببریم دانشگاه ( مملکت گل و گلاب! ) دیگه روزها با کلی ناراحتی و عذاب وجدان میرم دانشگاه! مزیت مادرهایی که کار می کنند به من اینه که ساعت آمد و رفتشون معلومه و دیگه تو خونه کار بیرون ندارند! من وقتی خسته می رسم خونه عذاب وجدان اینو دارم که از صبح پیش پسرم نبودم و هم این که کلی کار و تکلیف و درس دارم! کم خوابی، خستگی و کارهای عقب مونده باعث میشه گاهی از کوره در برم! تا حالا 100 بار تصمیم به انصراف گرفتم و بعد منصرف شدم! نه درست به درس می رسم و نه به عسلم و همین باعث شده از لحاظ روحی زیاد از خودم راضی نباشم، گاهی مادر بودن خودم را زیر سئوال می برم ( وقتی دیگران ایراد بگیرند دیگه از کوره در میرم! ) اما این اعتقاد را دارم هر بچه ایی می دونه کجا و کی باید بیاد و لابد کیارش در من این قدرت را دیده که من را به عنوان مادر قبول کرده! من اعتقاد دارم بچه ها خیلی چیزها را می فهمند! کیارش مدت عید که من پیشش بودم ساعت خوابیدن و بیدار شدنش تنظیم بود و هرچی درست می کردم ( به استثنای تخم مرغ می خورد! ) بهونه گیری هم نمی کرد! اما از روزی که برگشتم دانشگاه مشکلات شروع شد! بچه ها این اضطراب را دارند که ما کنارشون نباشیم و دقیقاً آرامش ما در آرامش اون ها هم اثر داره! چند روز پیش که رفتم دیدن کوچولوی دختر خاله ام یک لحظه پیش خودم گفتم اوه خدای من! مثل این که سالهای پیش کیارش این قدری بوده! اصلاً یادم نبود! هم سریع رفته بود و هم انگار یک قرن پیش بوده! بعد پیش خودم گفتم آیا من به توصیه دوستم گوش دادم؟! آیا من لذت بردم؟! آیا من تک تک لحظه های بزرگ شدن پسرم را دیدم؟! تنهایی ها و نیازهاشو فهمیدم؟! آیا وقتی پسرم بزرگ شد از این که من درسم را به خاطرش رها نکردم و تو اون لحظات نیاز کنارش نبودم منو سرزنش نمی کنه؟! ... و آیا من مادر خوبی بودم و هستم؟! آیا کیارش از این که منو به عنوان مادر قبول کرده پشیمون نیست؟!

من از بودن باهاش لذت بردم! اما نصف لذتی که باید می بردم! من براش مادری کردم اما نه تک تک لحظاتی که مادر می خواسته! اگر روزی پسرکم مردی شد و بهم گفت من مادر خوبی نبودم من می بخشمش، چون اون پسر خوبی بوده! حداقلش این فرصتو به من داده که مادر بودنو حس کنم، اون بوده که منو مادر خطاب کنه و اون بوده که در برهه ایی در زمان بی منت و خالصانه دوستم داشته باشه! دست هایی بوده که به من نیاز داشته باشه و وجود من زمانی برای کسی مهم و حیاتی بوده، برای به وجود آمدن وجود نازنین یک فرشته! واگر زمانی پسرم منو متهم کنه می دونم تقصیر خودم بوده که لایق این نبودم یک فرشته را بزرگ کنم!

عزیزم، کیارشم منو ببخش که مامان خوبی نبودم، از این که شب هایی که با نگرانی بیدار شدی که ببنی من کنارتم با ناراحتی سعی کردم که بخوابونمت! از اینکه وقتی خسته برگشتم حوصله نداشتم باهات بازی کنم و این که اگه غذا نخوردی و مثل همیشه عین لقمه را دادی بیرون عصبی شدم!

می دونم اکثر مادرها منو درک می کنم و می دونم اکثرشون مشکل منو دارند! دوست دارم بدونم اونها چه طوری با کوچولوهاشون کنار آمدند و چه طوری این مسئله را حل کردند؟!

کیارش ده روزه ( یادش به خیر! )